Interview met instructrice Yvonne Schmidt
Geen transportmiddel is haar onbekend; auto’s, motoren, tractoren, kleine vrachtwagens en… heftrucks! Yvonne Schmidt (38) is de enige vrouwelijke instructrice bij BLOM opleidingen. Hoe is het om als vrouw in deze ‘mannenwereld’ te werken? “Als ik de kopjes uit de vaatwasser haal, dan denken de cursisten ‘Oh, dat is de schoonmaakster, de instructeur moet nog komen”, vertelt Yvonne. Maar ze laat zich hierdoor echt niet van de wijs brengen. Een interview met onze one and only Yvonne Schmidt. Hoe verbetert en verheft zij de interne transportwereld?
Twee jaar geleden kwam Yvonne in contact met onze Jan Groothuis, eigenaar van BLOM opleidingen. Toen ze hem vertelde over haar ervaringen op transportmiddelen zag Jan zijn kans schoon om Yvonne op te leiden tot heftruckinstructeur. In die periode stond instructeur Geert Rasing op het punt om met pensioen te gaan. Samen met de andere instructeurs leidde hij haar op tot heftruckinstructeur. Yvonne is zowel mensen als een techniek liefhebber. Bij BLOM opleidingen kwamen deze 2 dingen dan ook samen. “Want als je mensen lief hebt ben je automatisch ook met hun veiligheid bezig”, licht Yvonne toe.
Menseninteresse
Als Yvonne ’s ochtends het magazijn in komt, voordat de cursisten er zijn, begroet ze eerst de heftrucks. Op de vraag of ze een naam hebben antwoordt Yvonne “Nee, maar ik heb wel een voorkeur: de vierwieler! Die lijkt heel veel op mij. Hij is wat stabieler, hij is heel duidelijk en…” Yvonne pauzeert en zegt lachend “…hij ziet er goed uit. Dan bedoel ik eigenlijk meer de technische staat.”
“Ik ben toch altijd wel nieuwsgierig welke mensen er komen en wat er achter zit.”
Vervolgens gaat Yvonne naar haar kantoor en kijkt ze even op de lijst welke cursisten er allemaal komen en welke achtergrond ze hebben. “Ik ben toch altijd wel nieuwsgierig welke cursisten er komen en wat er achter zit. Ze hebben allemaal verschillende achtergronden en hun ervaringen delen ze met elkaar. Ze zeggen dan ‘Wij hebben bij ons dit meegemaakt’, ‘wij doen het weer anders’, ‘bij ons is dit of dat gebeurd’. Het mooiste vind ik als er iemand vanuit een Amerikaans bedrijf bij zit, daar speelt tijd geen rol: safety first. Terwijl er dan iemand tegenover kan zitten die zegt: ‘Ja, hallo, als ik zoveel tijd over had dan ging ik wel wat anders doen’.
Deelnemers wakker schudden
Wie les heeft gehad van Yvonne weet dat ze streng is, vooral in het begin. Dit doet ze bewust. Yvonne: “We zeggen het zo mooi op onze website; een heftruck is geen speelgoed. Het is geen kleinigheid. Vaak komen de cursisten binnen met een houding van ‘het moet even gebeuren’. Het eerste kwartier ben ik dan ook vooral bezig om ze wakker te schudden. Een intern transportmiddel besturen is geen kleinigheid. Er zijn zo’n 1075 aanrijdingen op jaarbasis, waaronder ernstige en dodelijke ongevallen. We stappen allemaal zo makkelijk in een auto, een rijbewijs vinden we niet gek, maar voor een heftruck zien veel mensen er het nut niet van in.”
“Het eerste kwartier ben ik vooral bezig om ze wakker te schudden”
Het stoort Yvonne dat mensen er zo over denken. “Ik denk dan; waar ben je nou mee bezig? Het is je werk, het is je leven! Je zit meer op die heftruck dan thuis op de bank, maar je gaat er automatisch vanuit dat het wel veilig zou zijn allemaal? Dat is dus niet zo. Dat moeten ze het eerste kwartier wel even begrijpen”, zegt Yvonne.
Heropvoeden
Aan het begin van de training laat ze de cursisten een rondje door de hal rijden, slalom rijen, een palletje pakken etc. “Dan kan ik al zien wat voor vlees ik in de kuip heb; houden ze zich aan de regels? Zijn ze op veiligheid gericht? Rijden ze in een laag tempo en heel secuur? Dan hoef ik alleen de puntjes op de ‘i’ te zetten”, legt Yvonne uit. Maar ze treft ook wel eens andere kandidaten, waaronder: de temporijder! “Die nemen wat meer risico en zien een botsing of even ergens met de achterkant tegenaan zitten niet als iets problematisch. Die moet ik dan wel even afremmen”.
“Ik probeer ze zoveel mogelijk op hun gemak te stellen, dat vind ik heel belangrijk.
Ik wil ze het gevoel geven dat het wel goed komt met ze!”
Daarnaast zijn er de onzekere types, legt Yvonne uit. Bij deze types heeft ze dan ook een andere aanpak: “Die probeer ik dan zoveel mogelijk op hun gemak te stellen, dat vind ik heel belangrijk. Ik wil ze het gevoel geven dat het wel goed komt met ze, zolang ze maar doen wat hen gezegd wordt”. Tijdens het rijden attendeert Yvonne de cursisten steeds op de kleine dingen die ze doen. “Soms zeggen ze: ‘wij rijden altijd met drie kisten op elkaar vooruit, boeit niet’ en dan ga ik ze stukje bij beetje heropvoeden”, aldus Yvonne.
Het examen: fouten maken mag
Zo’n 20 minuten voor het examen begint Yvonne weer iets strenger te worden. “Dat is mooi, want dan zie je toch altijd weer dat ze knikkende knietjes krijgen. Ik leg dan uit dat ze zich aan de regels moeten houden die ik heb uitgelegd. Ze zijn dan heel geconcentreerd bezig. Sommigen hebben dan alleen al moeite om de gordel dicht te doen.” Yvonne vervolgt haar verhaal met een trotse glimlach: “Hoe mijn cursisten dan het examen rijden is echt gaaf. Ze rijden heel anders, want ze hebben een opleiding gehad!” En dan wat serieuzer: “Dan ben ik ook heel streng. Als ze een fout maken, maken ze een fout. En soms zeggen ze wel: ‘Ik heb wel goed gekeken, haal die ene fout nou weg dan ben ik geslaagd’, maar dat doe ik niet. Teveel fouten zijn teveel fouten en klaar. Slechts 3 of 4 deelnemers in de maand rijden bij mij foutloos, dat gebeurt dus bijna nooit.”
“Hoe mijn cursisten dan het examen rijden is echt gaaf.
Ze rijden heel anders, want ze hebben een ópleiding gehad!”
Volgens Yvonne is het ook niet erg om een paar fouten te maken, zolang je er maar van leert. “Ik denk dat wanneer ze 6 strafpunten krijgen omdat ze niet achterom keken, dat ze dit de volgende dag op het werk wel doen. En dan heb ik al een stukje verbeterd en hun werk een stuk veiliger gemaakt. En daar gaat het mij om. Helemaal heropvoeden tijdens een herhalingscursus is niet mogelijk, maar attent maken en bewust worden van veiligheid is veel belangrijker. Mijn collega’s en ik hebben die veiligheid bovenaan staan.”
Op de juiste plek
Hoewel Yvonne nog niet eens heel erg lang binnen deze sector werkt, weet ze nu al 100% zeker dat ze volledig op haar plek zit. “Toen ik hier begon had ik heel veel sceptische collega’s die dachten ‘Nou-ja! Krijgen we nou ook al een vrouw als collega? Maar als ik zie hoe ze mij meegesleurd hebben in hun enthousiasme, in hun verhalen en in hun opvoeding dan denk ik dat ik heel trots op mijn collega’s mag zijn. Dat ik als product aardig goed geland ben en stevig in mijn schoenen voor de klas sta. Ik denk dat als ik er van te voren dieper over nagedacht had wat het allemaal inhoud, weet ik niet of ik dezelfde keuze had gemaakt, maar ik ben nu wel echt op mijn plek terecht gekomen en dat is wel heel gaaf!”
"Ik ben nu wel echt op mijn plek terecht gekomen en dat is wel heel gaaf!”
Tip: lees ook hoe collega Herman Fontijn de intern transportwereld verbetert!